Monografia stanowi próbę psychologicznej analizy cech obrazu siebie u dzieci i młodzieży przebywających w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, w zależności od jakości ich relacji z osobami znaczącymi (rówieśnikami, osobami dorosłymi) oraz od typu relacji rodzinnych, w których funkcjonują. Pozycja będzie niewątpliwie interesująca zarówno dla badaczy zajmujących się problematyką sieroctwa, jak i dla praktyków, którzy w codziennej pracy poszukują dróg wsparcia dziecka osieroconego. Prace Monograficzne 782